Οι Jim Willumsen και Mike Heath, οι οποίοι ανέλαβαν το μπάσο και τα ντραμς αντίστοιχα, αποδείχτηκαν εξαιρετική επιλογή ενώ, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Alex Kearney, που έχει κάνει τρομερή δουλειά στην κιθάρα. Το μεγάλο στοίχημα όμως, ήταν η εύρεση ενός πολύ καλού τραγουδιστή, διότι τα φωνητικά του αποχωρήσαντα George Birch, είχαν δέσει εκπληκτικά με την μυστικιστική ατμόσφαιρα της μουσικής της μπάντας, κι αυτό, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά του, καθιστούσαν την εύρεση άξιου αντικαταστάτη, μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, η οποία, εμπεριείχε και γενναίες δώσεις ρίσκου, καθώς για την θέση πίσω από το μικρόφωνο, επιλέχθηκε μια γυναίκα, η Sharie Neyland, το βιογραφικό της οποίας, περιορίζονταν μέχρι πρόσφατα, σε folk ακούσματα, μιας και η συμμετοχή της στους The Wounded Kings, είναι η πρώτη -κι ελπίζω όχι η τελευταία, αλλά κι άκρως επιτυχημένη, metalική της εμφάνιση.
Τα καλά νέα όμως, δεν περιορίζονται στο μουσικό ταλέντο των νεοφερμένων στην μπάντα μουσικών, αλλά επεκτείνονται και στον τομέα της παραγωγής, στον οποίο για πρώτη φορά στα χρονικά τούτης της μπάντας, συμμετέχει ένας κανονικός παραγωγός, μιας και ο Steve Mills, παρέδωσε τα κλειδιά του ήχου στον Chris Fielding, ο οποίος έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μπάντες όπως οι Napalm Death, Conan, Primordial, κ.α. οπότε, η πολύ καλή δουλειά που έγινε εδώ, μόνο τυχαία δεν ήταν. Όπως ίσως υποψιάζεστε, όλοι όσοι συμμετείχαν στην διαδικασία δημιουργίας του In The Chapel Of The Black Hand, έκαναν την δουλειά τους πάρα πολύ καλά και φυσικά, εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί ούτε και η δισκογραφική, I Hate Records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε ο δίσκος, μιας και η εν λόγω εταιρία, είναι από τις καλύτερες στο είδος της, κι αυτό, αποδεικνύεται -εκτός των άλλων, κι από το εξαιρετικό της roster, αλλά και από τις ποιοτικές κυκλοφορίες, που συχνά πυκνά, μας χαρίζει.
Ωραία όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι ξέφυγα λίγο, μιας και ο λόγος που γράφεται τούτο το κείμενο, είναι το In The Chapel Of The Black Hand, το οποίο, αποτελεί την τρίτη full length κυκλοφορία των The Wounded Kings, την όποια όπως μάλλον ήδη έχετε καταλάβει, ερωτεύτηκα. Τα τέσσερα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών, που περιέχονται στο εν λόγω άλμπουμ, αποτελούν ωδή στους Θεούς της Doom μουσικής καθώς, στοιχεία από funeral doom, ψυχεδελικό doom, proto metal, 60's occult rock και 70's folk μελωδίες, ανακατεύονται στο μεγάλο καζάνι της heavy μουσικής και μας προσφέρουν, ένα τρομακτικά όμορφο μείγμα, παραδοσιακού doom metal.
Τα πελώρια riffs από τις κιθάρες, συνοδεύονται εξαίσια από το μαγευτικό hammond και τα αιθέρια πλήκτρα ενώ, το μπάσο σιγοντάρει τα δυναμικά ντραμς, τα οποία, νομίζω πως είναι τα καλύτερα που είχε ποτέ τούτη η μπάντα. Όσον αφορά τα φωνητικά, τα λόγια μοιάζουν αδύνατο να περιγράψουν την ομορφιά τους, κι αυτό διότι, καταφέρνουν να σε σαγηνέψουν ενώ συγχρόνως, προσδίδουν μια τρομακτικά αληθοφανή διάσταση στους παραστατικούς στίχους -οι οποίοι, περιγράφουν παγανιστικές λιτανείες, μιας και η μοναδική κι εξαιρετικά εκφραστική φωνή της Sharie Neyland, μοιάζει -και είναι, απειλητικά γοητευτική κι επικίνδυνα όμορφη.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να το καταστήσω σαφές, αλλά το In The Chapel Of The Black Hand, είναι ένας από τους καλύτερους doom δίσκους, που άκουσα τον τελευταίο καιρό -και πιστέψτε με, άκουσα πολλούς τέτοιους το τελευταίο διάστημα. Οι The Wounded Kings, μπορεί να άλλαξαν την μορφή τους, δεν άλλαξαν όμως, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι. Ποιο είναι αυτό; Μα το Doom, φυσικά. Θαρρώ, πως όποιος φίλος της heavy μουσικής δεν έχει ακούσει ακόμα τη μουσική τούτης της μπάντας και δη, το νεότερο πόνημα τους, καλό θα ήταν να το κάνει το συντομότερο δυνατόν, διότι είμαι σίγουρος, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ, που σε λίγα χρόνια, θα θεωρείται από τα κλασικότερα του είδους του. Υπερβολές; Χμ, δε νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου